СПÜВАНКА ИВАНОВИ ПОПОВИЧУ –ЦЇМБОРОВИ ДЇТИНСТВА, НАРОДНОМУ АРТИСТУ УКРАЙИНЫ
Мы, Йване, дуже скоро постаріли И побілїли, гикой дві зимы. В бокы ся наші душі розлитїли: Два разні "Я" місто єдного – "МЫ"! Я є русин, а ты є – украйиниць, Хоть за колыску нам єден Осüй. Най рüднüв матери ты впстався рüдным сыном, Та краю рüдному уже ни є ты свüй!.. Я впстав русином – Пüдкарпатя сыном, Я рüдну музыку в словах ни задушив. Огинь русинства в минї ни остыне: Кой тїло вмре – засвітиться в души. Душа словами мамиными повна Выходить з тїла у музичный світ, Де тихі басы й цїмболы шіковны Пуд ногы нам всыпавуть ярньый цвіт. Затям, Иване: камняна дорога, Што кривуляє круто у Лазы, Веде не лем до матери, й – до Бога! – Иване, чуєш рüдных гüр призыв?! Тота зимля, в котрüв сплять наші рüдні, Тобі й менї є май сята, ги рай. Які бысьме на ньüв ни были бідні, Ни за што зимлю вту ни продавай!.. Кой Бüг дасть час для нашої державы, Й чужак пясть на гыртанцї ослабить, Там буде видко тко й чому лукавив: Тко свüй народ продав, а тко – любив!.. Автор: Иван Петровций
Вместе с вами мы сделаем Русинский Мир лучше!
При копировании данного материала, либо использования в любом виде (печатном, аудио, видео) на своих ресурсах, просьба указывать гиперактивную ссылку на источник https://rusinskiimir.ru/ и автора Иван Петровций, в иных случаях будем обращаться в соответствующие инстанции (админам соц.сетей, и Суд). Фото использованы из открытых источников интернет пространства.