Перед 80-ма роками народив ся Володимір Фединишинець
Минать 80 років од дня, коли в селі Репинне на Підкарпатю народив ся вызначный русиньскый діятель, писатель, педаґоґ, журналіста, публіціста і теоретік літературы Володимір Фединишинець.
За свою роботу быв нагородеженый і Премійов Александра Духновіча. Кедь у 2019-ім році хотіли по нім назвати уліцю в Ужгороді, містны власти му той чести наконець не оддали.
Володимір Фединишинець
Русиньскый писатель і діятель Володимір Фединичинець народив 9-го мая 1943-го року. По закінчіню педаґоґічного учілища в Мукачові і Філолоґічной факулты Ужгородьской державной універзіты наперед учітельовав на выході Україны, пак працовав в Закарпатьскім краєзнавчім музею і быв корешпондентом різных ужгородьскых ґазет.
В тім часі іщі публіковав по україньскы, і быв то автор різных жанрів. Є автором нарисів з краєзнавства, музейознавства, етноґрафії, фолклору, літературной крітікы, але так само зробив дакілько перекладів.
В русиньскім русі
Фединишинця мож брати як чоловіка, котрый на кінцю совітьского періоду зачінав русиньскый рух на Підкарпатю.
Належав меджі основателів орґанізації Общество подкарпатських русинов, котре стало пізніше основательсков орґанізаційов Світового конґресу Русинів. Орґанізація зачала выдавати і ґазету Подкарпатська Русь, котрой быв редактором – основательом.
Хотів, жебы русиньскый язык быв кодіфікованый, о чім написав і дакілько есеїв, дакотры з них были публікованы у триязычній русиньско-словацько-анґліцькій публікації Мирна наша русинська путь із 1992-го року, але і в далшых публікаціях. Окрім того выдавав літературно-гражданьскый журнал Айно, быв застпуником головы Русиньского науково-просвітнього общества.
Як уж сьме спомянули, быв автором многых книг і есеїв, різных жанрів. По 1989-ім році зачав писати по русиньскы. Як чітаме в завершалнім слові ку збірці Мы – слызинка на земли выданій у 1999-ім році, по русиньскы думав одколи ся народив, но писати по русиньскы зачав „десять років тому“.
Володимір Фединишинець є і автором крылатого выслову Мы Русины – Неба сыны,але і далшых, котры уж стали популарныма меджі народом. У 2004-ім році став лавреатом Премії Александра Духновіча за русиньску літературу в рамках котрой передавать ся мала скулптура карпатьского медвідя. Вмер 3-го октобра 2018-го року в Ужгороді.
Уліцю по нім не назвали
В юні 2019-го року проходили в Ужгородьскій містьскій раді публічны діскусії о переменованю дакотрых уліць і о назвах новых уліць. Меджі пропонованыма змінами была і пропозіція переменовати Уліцю Антона Кашшая на Уліцю Володиміра Фединишинця.
Проти того задуму озвали ся втогды націоналісты і екстремісты. Як перша зачала протестовати націоналістічна політічна партія Свобода, конкретно їй закарпатьска областна орґанізація, але протестовала і Карпатська січ.
Якраз друга спомянута екстремістічна орґанізація втогды кликала людей на діскусію до Ужгородьской містьской рады, жебы „сохранити Ужгород од далшой сепаратістічной ганьбы“. Містьска рада наконець підволила ся тиску націоналістів і екстремістів, а честь свому вызначному довгорічному жытельови, названьом уліці по нім, наконець не оддала.
ТЕКСТ НАПИСАНЫЙ В ПРЯШІВСКЫМ СТАНДАРДІ РУСИНЬСКОГО ЯЗЫКА
Автор: Петро Медвидь 09 мая 2023 год
Вместе с вами, мы сделаем Русинский Мир лучше!
При копировании данного материала, либо использования в любом виде (печатном, аудио, видео) на своих ресурсах, просьба указывать источник https://rusinskiimir.ru/ и автора произведения Петро Медвидь в иных случаях будем обращаться в соответствующие инстанции (админам соц.сетей, и Суд).Фото использованы из открытых источников интернет пространства.
